เรากับพี่ชายห่างกัน 8ปีค่ะ เรากับพี่ชายไม่คุยกันเลยค่ะ เวลาเดินสวนกันก็ไม่มองหน้ากัน เหมือนเดินผ่านเฉยๆ เหมือนคนที่ไม่รู้จักกันสวนกันตามตลาดเลยอะค่ะ เหตุผลที่เราไม่อยากคุยกับพี่เพราะว่าแต่ก่อนพี่เราชอบไปกินเหล้า เมามาแล้วชอบโวยวายหาเรื่องแม่ ชอบด่าแม่ว่าพ่อกับแม่ไม่รัก รักแต่น้อง ทั้งๆที่แม่ไม่เคยทำกับข้าวให้เราเลยค่ะ ทำไว้ให้แค่พี่ เราก็ไม่กินเพราะรุ้ว่าแม่ทำให้พี่ถ้าเรากิน ถ้าพี่กลับมาแล้วไม่มีกับข้าวพี่จะโวยวายอีก เอาง่ายๆคือ แม่ไม่อยากให้พี่อารมณ์เสียเลยทำให้ทุกอย่าง แต่เราที่ไม่เคยงี่เง่าเลยเพราะเข้าใจแม่ แม่เลยไม่ค่อยตามใจเราเท่าพี่ เราทำอะไรผิดนิดหน่อย พี่จะเอามาพูด เอามาน้อยใจ แล้วก็พูดเรื่องเดิมๆซ้ำๆ จะชอบพูดให้เราผิด แต่ไม่มาพูดต่อหน้าเรานะคะ แต่พูดเสียงดังให้เราได้ยิน จนแม่เดินมาเอาไม้ตีเราแต่ไม่ได้ตีแรงค่ะ พอพี่รุ้ว่าแม่ตีพี่ก็เลิกโวยวายแล้วขึ้นไปนอนทันที เราเจอแบบนี้เกือบทุกวันตั้งแต่เราอยู่ ป.4 จนเข้ามหาลัย ถึงได้ย้ายไปอยู่หอก็ดีขึ้นที่ไม่ได้เห็นภาพที่พี่หาเรื่องแม่ ตอนนี้เราเรียนจบแล้ว ได้กลับมาอยู่บ้านเจอพี่ทุกวัน ยังอึดอัดเหมือนเดิมค่ะ ถึงพี่จะดีขึ้นไม่โวยวาย ทำงานหาเงินให้แม่ใช้แล้ว แต่ปมที่เราเจอพี่หาเรื่องแม่ทุกวัน เคยนอนร้องไห้กับแม่ มันยังค้างในใจอยู่เลยค่ะ จนตอนนี้เราเก็บตัวแค่ในห้อง ไม่อยากออกไปข้างนอก ไม่อยากเจอพีถ้ารุ้ว่าพี่กินข้าวอยู่ในครัวเราก็ต้องรอกินดึกไจะได้ไม่ต้องออกไปเจอหน้ากันค่ะ เราอึดอัดมากเลยค่ะ 😔😔😔😔
มีใครที่มีพี่/น้อง ที่ไม่คุยกันเลยไหมคะ เจอหน้าแล้วรุ้สึกอึดอัดมากๆ